Εκεί που είσαι καθησυχασμένος στα νοητικά και χωρικά σου σύνορα διατηρώντας μια ψευδαίσθηση για το «νόημα της ζωής», όπως αυτή πρέπει να είναι ή όπως σου είπαν ότι πρέπει να είναι, έρχεται η στιγμή που τρως ένα γερό "χαστούκι".
Ξεκινώντας από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα λάθη, το άγχος, τα κλάματα, τις αναβολές, τις αναποδιές, τις οικονομικές απολαβές (και αποβολές –μην ξεγελιόμαστε) και φτάνοντας στα γέλια, στις εμπειρίες, στις φιλίες, στους έρωτες, και στις εκδρομές, το Erasmus τελικά είναι η ζωή σου σε έξι μήνες.
Η ζωή που θέλεις να ζήσεις.
Που υπό άλλες συνθήκες –στο σπίτι σου πίσω στην Αθήνα- θα αναβάλεις. Από την έξοδο με μια φίλη «Βολικός ο καναπές», την επίσκεψη στο μουσείο που χρόνια λες να πας, μέχρι και τη μονοήμερη με την παρέα στην εξοχή «Δεν βαριέσαι, καλό και το καφέ της γειτονιάς». Εκεί δεν ισχύουν αυτά. Μετράμε αντίστροφα.
Μαθαίνουμε την αξία της στιγμής, των ημερών, της ζωής, των ταξιδιών και των εμπειριών.
Που όλα αυτά φυσικά δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους που τα συνοδεύουν. Το κακό είναι ότι κανείς δεν σε προετοιμάζει για την επιστροφή σου. Γι’ αυτή την αίσθηση γλυκιάς και ταυτόχρονα αβάσταχτης νοσταλγίας για την μαμά Πάντοβα (όπως την λέγαμε με τις συγκατοίκους μου) και των παιδιών της που αφήσαμε πίσω, αλλά και ταυτόχρονα αυτής της απέραντης δίψας για εξερεύνηση νέων οικογενειών μετά την επιστροφή. Ιστορία επιτυχίας, λοιπόν, είναι όταν λέω στους φίλους μου ότι θέλω να φέρω το Erasmus πίσω στην Αθήνα και όχι ότι θέλω να πάω πίσω. Γιατί ενώ τους το εξηγείς, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ήταν οι συνθήκες που το έκαναν να μοιάζει ιδανικό. Οι συνθήκες όμως, δεν θα είναι ποτέ κατάλληλες για να ζήσεις όπως εσύ θες.
Γιατί το Erasmus δεν είναι τόπος, είναι συναίσθημα που γεννιέται σταδιακά και εμπειρικά. Είναι στάση ζωής.
Ok it sounds cheesy, και όπως μόλις μου είπε η συγκάτοικος μου, αφού την ρώτησα να μου πει την γνώμη της γι’ αυτό το κείμενο: «Όταν μιλάς για το Erasmus δεν γίνεται να μην είσαι cheesy». Αυτοί που το έχουν βιώσει μπορεί να το καταλάβουν.
Είναι η στιγμή που όταν γνωρίζεις ένα άτομο και λέτε ότι έχετε πάει και οι δύο Erasmus τα μάτια σας στιγμιαία αστράφτουν και ξαφνικά υπάρχει κάτι κοινό, κάτι αμοιβαίο.
Και αν κάνουμε και μια παράφραση ενός αποσπάσματος του Ν. Καζαντζάκη:
Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού;» ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά. Τού επανέλαβα την ερώτηση: «Πώς σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού;... Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό», μου απάντησε. «Και διψάς ακόμα παππού; Σήκωσε απότομα το χέρι. «Καταραμένος αυτός που πια δε διψάει» φώναξε. Αυτοί είναι οι Κρητικοί. Πώς να μη τους κάνω σύμβολο;
…«Πως σου φάνηκε η εξάμηνη εμπειρία σου στο Erasmus Βάσω;… Καταραμένος αυτός που πια δεν διψάει»
Βασιλεία Παπαδογιαννάκη, Πάντειο Πανεπιστήμιο
