Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα τις διαδικασίες για την Πρακτική μου Άσκηση στο δημοτικό σχολείο Stubenbastei της Βιέννης. Μην έχοντας κάποια άλλη επιλογή για τον χειμώνα που θα ακολουθούσε, αποφάσισα για έξι μήνες, από τον Σεπτέμβριο του 2015 έως τον Μάρτιο του 2016, να ζήσω στην Βιέννη και να κάνω την πρακτική μου σε αυτό το δημοτικό σχολείο.
Ήμουν η βοηθός της δασκάλας. Όχι μόνο μίας συγκεκριμένης δασκάλας, κάθε μέρα μπορεί να βρισκόμουν και σε τέσσερις διαφορετικές τάξεις. Υπήρχε εβδομαδιαίο πρόγραμμα, το οποίο ήταν προσαρμοσμένο στις εκάστοτε ανάγκες της κάθε εκπαιδευτικού. Το σχολείο είχε 300 περίπου μαθητές, από την πρώτη έως την τετάρτη τάξη δημοτικού.
Οι εμπειρίες μου είναι τόσες πολλές για να χωρέσουν σε ένα κείμενο όπως αυτό εδώ, αξίζει όμως να αναφέρω έστω μερικές από αυτές και να τις μοιραστώ μαζί σας.
Μια από τις αξέχαστες αυτές εμπειρίες είναι η νύχτα που κοιμηθήκαμε στο σχολείο... με υπνόσακους, με φακούς και πολλά παραμύθια. Το νόημα πίσω από όλο αυτό ήταν να γνωρίσουν τα παιδιά την γλύκα που έχει η ανάγνωση του λογοτεχνικού βιβλίου πριν τον ύπνο. Έτυχε βέβαια να γίνει Οκτώβρη και να συμπέσει με το Halloween, οπότε είχαμε και μερικές πιο... τρομαχτικές ιστορίες. (πάντα βέβαια στα λογικά πλαίσια). Το επόμενο μάλιστα πρωινό οι γονείς της τάξης φρόντισαν για το πρωινό μας.
Θυμάμαι επίσης ακόμη την βόλτα στην παλιά πόλη, όπου τα παιδιά εξοπλισμένα με έναν χάρτη έκαναν τους «ξεναγούς». Γνωρίσαμε το κέντρο της Βιέννης μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Βεβαίως εκτός από δραστηριότητες είχαμε και πολλή δουλειά! Τα καθήκοντά μου ήταν από διόρθωση μέχρι χειροτεχνίες και διάφορα project, όπως αυτό με την Ελλάδα. Φτιάξαμε χωριάτικη σαλάτα (το σχολείο διέθετε οργανωμένη κουζίνα στην οποία είχε πρόσβαση κάθε τάξη, όποτε το επιθυμούσε) και γνωρίσαμε ήθη και έθιμα της χώρας μου.
Μεγάλη εντύπωση επίσης μου έκανε το κλίμα του σχολείου και οι συνήθειες του προσωπικού. Όταν έφτανα τα πρωινά στο σχολείο, όλες οι δασκάλες ήταν ήδη εκεί, πότε έβγαζαν φωτοτυπίες, πότε συζητούσαν και πότε, σιωπηλές, διόρθωναν ασκήσεις. Η διευθύντρια ήταν ήδη στο γραφείο της, του οποίου η πόρτα δεν έκλεινε ποτέ, διότι, όπως μου είχε πει η ίδια, ήθελε να νιώθουν όλοι πως μπορούν κάθε ώρα να μπουν και να μιλήσουν μαζί της. Όσο για τον επιστάτη... αυτός πήγαινε από τις 6 το πρωί. Όταν το ρολόι έδειχνε 8:00, έβγαινε στην πόρτα για να υποδεχτεί τα παιδιά, τα οποία καλημέριζε ένα ένα.
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω πως το συγκεκριμένο σχολείο είχε φοβερές εγκαταστάσεις, από οργανωμένο γυμναστήριο μέχρι αίθουσα μουσικής με πάρα πολλά όργανα, βιβλιοθήκη με μαξιλάρες στην οποία κάθε τάξη περνούσε μια με δύο ώρες την εβδομάδα.
Οι αναμνήσεις είναι όλες πολύ γλυκές και κάποιες φορές ακόμα και μελαγχολικές, καθώς η καθημερινότητα με τα παιδιά μου λείπει αρκετά. Τους επισκέπτομαι όμως όποτε μπορώ.
Με βοήθησαν όλοι τους τόσο πολύ να εγκλιματιστώ και να νιώσω σαν το σπίτι μου. Μερικές τάξεις μου έστειλαν αφού έφυγα φακέλους με ζωγραφιές, ήταν πολύ συγκινητικό να ξέρω πως αυτά τα παιδάκια ακόμα με σκέφτονται!
Ξέρω πως δεν είναι για όλους τους νέους το ίδιο εύκολο να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Ανάλογα με τον φορέα της πρακτικής σου, είσαι λίγο πολύ σαν εργαζόμενος, με λιγότερες βέβαια υποχρεώσεις. Αυτό σε συνδυασμό με την ζωή και καθημερινότητα σε μια ξένη χώρα μπορεί κάποιους να τους τρομάζει. Αξίζει όμως το ρίσκο, καθότι πρόκειται πραγματικά για μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Μακάρι μου δινόταν ξανά η ευκαιρία!
Α. Τριανταφυλλίδου
Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
