Πάντα ήθελα να κάνω Erasmus, το πώς θα τα κατάφερνα σε μια ξένη χώρα μόνη μου, χρησιμοποιώντας μια ξένη γλώσσα ήταν κάτι το οποίο σίγουρα με φόβιζε. Όλα ξεκίνησαν με μια προκήρυξη που εξέδωσε για πρώτη φορά στα χρονικά το Υπουργείο Εξωτερικών για θέσεις πρακτικής άσκησης σε ελληνικές πρεσβείες στο εξωτερικό την οποία διάβασα μέσω mail από το Γραφείο Διασύνδεσης του ιδρύματος που τότε φοιτούσα. «Καλά διαβάζω;» αναρωτήθηκα. Προχώρησα να διαβάζω τα κριτήρια όπου απαραίτητη ήταν η κατοχή C2 αγγλικών και να έχεις τελειώσει ή να είσαι τελειόφοιτος Οικονομικών, Νομικών ή Πολιτικών Σπουδών. Να τονίσω ότι εγώ έκανα τότε το μεταπτυχιακό μου στη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Χαροκόπειο, ενώ είχα τελειώσει Οικονομικά στο Πα.πει. Έπιανα τα κριτήρια οπότε δεν έχασα χρόνο από τον ήδη περιορισμένο που έδωσε το ίδρυμα για να αιτηθώ.
Οι θέσεις για το ίδρυμα μου ήταν περιορισμένες, πέντε (5) σε αριθμό, οπότε η διαδικασία που τηρήθηκε για αξιολόγηση εκτός της αίτησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος ήταν και μια σχετική συνέντευξη. Ήρθα πρώτη σε σειρά μορίων οπότε το βιογραφικό μου στάλθηκε μαζί με τα υπόλοιπα επιλεγμένα βιογραφικά στο ΥΠ.ΕΞ. για αξιολόγηση, διανομή στις πρεσβείες επιλογών μας και τελική επιλογή από αυτές. Ύστερα από κάτι μήνες , περίπου τέλη Αυγούστου του 2016, βγήκε ο πίνακας επιλογής όπου ήμουν μέσα και είχα επιλεχθεί στη πρώτη μου επιλογή, στη Βουδαπέστη και έπειτα συμφώνησα με τη πρεσβεία να κάνω τη πρακτική μου Ιανουάριο-Μάρτιο του 2017.
Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη πόλη αυτή της Κεντρικής Ευρώπης συνειδητοποίησα πόσο μαγικό μέρος είναι.
Η πρώτη μέρα στη πρεσβεία σίγουρα αποτελούσε ένα άγχος για μένα μέχρι να συστηθώ με τους ανθρώπους εκεί. Πραγματικά δεν ένιωθα ξένη, ήμουν Ελληνίδα μέσα στους Έλληνες. Οι άνθρωποι εκεί με αγκάλιασαν, με εκπαίδευσαν και μου δίδαξαν μαθήματα ζωής.
Η εργασία που έκανα ήταν ποικιλόμορφη και αυτό με έκανε να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Όλοι μέσα στη πρεσβεία «πάλευαν» για την Ελλάδα και αυτό έπρεπε να κάνω και εγώ σε όποιο βαθμό μου ήταν εφικτό και επιτρεπτό.
Στο διάστημα αυτών των τριών μηνών που ήμουν εκεί πάντα είχα κάτι καινούριο να ανακαλύψω και να μαγευτώ μέσα στη πόλη. Είχα νοικιάσει διαμέρισμα από τη μεριά της Πέστης όπου ήταν το πιο αστικό κομμάτι της Πόλης. Οι 7 γέφυρες στο Δούναβη με θέα την Βούδα και το κάστρο της μου θύμιζαν ένα εξωπραγματικό μέρος, σαν αυτό που διάβαζα μικρή στα παραμύθια. Έζησα στη Βουδαπέστη τον βαρύ χειμώνα, είδα το στρωμένο χιόνι έξω από το Ουγγρικό Κοινοβούλιο - το Διαμάντι της πόλης, και το χάρηκα σαν μικρό παιδί. Η Βουδαπέστη είναι μια πόλη τόσο ρομαντική, τόσο αλλόκοτα ελκυστική, έχει σχεδόν όλα τα είδη για να διασκεδάσεις. Έφυγα με την άφιξη των πρώτων χελιδονιών να φτάνουν εκεί όταν τα μόλις ανθισμένα λουλούδια έδωσαν σαν φυσικά στολίδια πινελιές χρώματος στο χρυσό της πόλης. Την αγάπησα αυτή την πόλη και μαζί της αγάπησα τους Έλληνες εκεί. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δε μου έδωσε απλά τη δυνατότητα να γνωρίσω τον ιδιαίτερο πολιτισμό της Ουγγαρίας και να μάθω ιστορικά στοιχεία για αυτόν, αλλά και τη δυνατότητα να δω συνοπτικά τις σχέσεις Ελλάδας – Ουγγαρίας σε όλα τα επίπεδα.
Ευθαλία Χρήστου
Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών "Βιώσιμη Ανάπτυξη" Τμήμα Οικιακής Οικονομίας και Οικολογίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
